Evvet. Durduk yere gelen değişiklik yapma isteği bu yıl Eylül’ün başında baş gösterdi. Eylül ayı İzmir’de havanın çok sıcaklardan yağmurlara keskin bir dönüş yapılan bir ay oldu. Havalardan mı, hasta olmamdan mı bilinmez, kendimde büyük değişiklikler yapmak istedim.
En büyük değişiklik sosyal medya bağımlılığı. Bu işe ilk önce Snapchat’i silerek başladım. Snapchat’te seri yaptığım 40’a yakın arkadaşım vardı. Bazılarıyla 1000 günü aşan bir serim vardı. 1000 gün boyunca aralıksız her gün birbirimize Snap atmışız demek oluyor bu. Bu da üzerimde bir baskı yaratıyordu. Şöyle ki, gittiğim her yerde, katıldığım her etkinlikte ya da ne bileyim deniz kenarında yemek yerken bile Snap atıp anı ölümsüzleştirme ihtiyacı güdüyordum. Bunu hep yapma ihtiyacı vardı, Snap attıktan sonra ise andan keyif almıyordum genelde, çünkü yapmam gereken bir görev vardı ve onu yerine getirmiştim, işim bitmişti gibi hissediyordum. Velhasıl kelam, Snapchat’i silmekle sosyal medya bağımlılığımın önemli bir kısmını yendim.
Sosyal medya hususu bitmedi. Daha boş zamanlarımda 2-3 saatlerimi kaybettiğim Instagram Reels’leri vardı. Instagram’ı silemezdim çünkü kariyer hayatımda Instagram, en az Linkedin kadar önemliydi. Kendi PR’ımı oradan da çok yapıyordum. Buna da şöyle bir çözüm buldum, tüm sosyal medyalarımı (Instagram, Facebook, Twitter vb (Linkedin hariç)) telefonumdan kaldırdım. Telefonda sosyal medya olarak sadece Whatsapp ve Linkedin kaldı, bu ikisini zaten sadece iş için kullanıyorum, bağımlılık yaratacak bir durum yok. Ondan sonra, sosyal medyaları tabletime yükledim. Tabletime yükleme sebebim ise bildirimlere bakmak ve günde 10-15 dakika sadece hikaye ve gönderilerde gezinmek. Çünkü tablette zaten keşfete bakma ihtiyacı gelmiyor. Telefonda oluyor o, girince parmak otomatik olarak kilit aç > Instagram > keşfet > sağ üstteki reels e tıklıyor ve aşağı doğru sürükleniyor. Ama tablette bu konforu bulamadığım için bağımlılık da olmuyor. Zaten arkadaşlarla sosyalleşirken, dışarıda ya da başka yerde yanımda telefonum oluyor, tabletim olmuyor. Böylelikle hiç yoktan sosyal medya bağımlılığım %70-80 oranında azalıyor (ekran bakma süreme göre bu istatistiği veriyorum). Arkadaşlarla muhabbet ederken muhabbet bitince telefona bakmaktansa etrafa boş bakmayı yeğliyorum. Bundan 15 sene öncesine kadar insanlar ne yapıyordu sanki 🙂
Bu iki bedava dopamini bırakınca yeni bir uzun soluklu dopamin kaynağına ve disiplin sürecine ihtiyacım olduğunu farkederek gemiyi spor limanına çektim. İYTE öğrenci kartım çıkar çıkmaz okulun spor salonuna yazılacağım. Sağlam kafa sağlam vücutta bulunur diyerek hayatımı daha kaliteli hale getirmeye çalışacağım.
Son olarak blogçuluktan bahsetmek istiyorum. Blogçuluk, 98’li yıllardan beri internet üzerinde değişmeyen tek sektör olarak kaldı. Myspace’ler gitti Facebook’lar geldi, Facebook’lar gitti Instagram’lar gitti. Yeri geldi geçen günkü gibi Instagram kapandı, şimdi TikTok kapatılacak deniyor falan. Sürekli bir oynama var. Evet kısa vadede hızlı etkileşim için bu sosyal medyalar iyi, ben de işim için kullanıyorum zaten. Ama uzun vadede hayat yedeklemesi, iç dökme ve günlük tutmak için blogdan daha iyi bir alternatif yok benim gözümde. Her şeyi hemen paylaşmak yerine, bu anları yaşayıp, biriktirip, sindirip, deneyimleyip blog yazılarında toplu olarak yazmak daha iyi hissettiriyor. Ayrıca geçmişe dönüp bakınca boş geçmediğimi görebiliyorum, yaşadıklarımı, deneyimlerimi, her şeyi bir anda görebiliyorum. Bu da tabii beni dağıtmıyor, sade bir yaşam ve yedekleme benimsememi sağlıyor. Bir artı daha, yazmak bağımlılıkmış. İnsanın yazdıkça yazası geliyor, kafaya taktığı ne varsa yazıyor, yazdıkça rahatlıyor. Ben zaten okumalarımı, araştırmalarımı bloguma yedekliyordum ama bu değişiklikten sonra okumalarımı, araştırmalarımı, çalışma hevesimi artırmaya karar verdim, daha doğru karar vermedim, kendiliğinden bu istek geldi. İşte hızlı dopamini kesince, uzun vadede disiplin, sebat ve kararlılık sizi buluyormuş demek ki. Yazmak güzel şey.