İçimi döküyorum yazılarından bir tanesi. Yeni bir hayata adım attım. 2023 Haziran’ında son bulan İstanbul maceram, kendini 13 ay süren Bayındır inzivasına bıraktı. 13 ay boyunca Bayındır’da sakin bir hayat sürerken, birçok macerada buldum kendimi. Yakın arkadaşım kafe açtı orada takıldık yardım ettik, yeni insanlarla arkadaşlarla tanıştım, samimi oldum, Bayındır’ı keşfettim, en önemlisi sakin bir hayat yaşadım. Bu, başlarda çok iyi olsa da sonlara doğru epey sıktı. Çünkü her gün aynı şeyleri yapıyordum. Aslında bunun ne kadar kıymetli bir şey olduğunun farkındaydım ama biraz daha fazlasına ihtiyacım vardı, en azından bir müddet daha kaosa girmeliydim. Bu düşünceye zaten 2023 yazında kavuşmuş olmalıyım ki yüksek lisans için gereken sınavlara girdim ve kazandım. Şu anda bu satırları, Ağustos 2024’de yani bu ay tuttuğum Urla’daki deniz kenarı evimin balkonundan yazıyorum. Bu ev muhabbetini çok sık dile getirdim ama bu görgüsüzlük değil, içimdeki heyecan ve mutluluğun kelimelere dökümüdür.
Geleli daha 4 gün oldu ama 4 günde alıştım. Bunun en büyük sebeplerinden biri komşularımdır. Komşularımdan biri zaten ev sahiplerim (aile), ve bana çocukları gibi davranıyorlar. Yemek getiriyorlar, ortamlarına davet ediyorlar, ben de onlara bağlama çalıyorum, muhabbetlerine dahil oluyorum. Bu aile hissiyatı şehirde bulunmayacak bir cinsten.
İkinci husus, burada huzur olması. İşim bittiği zaman çıkıp denize giriyorum, sonra eve gelip duş alıp motorumla etrafı dolaşıyorum, akşamları da yemeğimi hazırlayıp balkonda güzel bir müzik dinleyerek ya da bir şeyler izleyerek denize karşı yiyorum. Bu huzur paha biçilemez.
Bir yandan hayallerimi gerçekleştirmenin mutluluğu var. Aylardır, hatta belki bir seneyi aşkın Urla diye tutturuyorum. Urla diye inat etmemin sebebi, çocukluğumun burada geçmesi. İstanbul ve İspanya’daki tecrübelerimi buraya aktarmak istiyorum. Şansıma, İstanbul’daki çoğu tanıdıklarımın buralara taşınması, Urla ve İYTE’nin teknoloji üssü olma yolunda hızla ilerlemesi de bu amacıma hizmet ediyor.
Velhasıl kelam, şimdilik burada mutluyum. Allah sağlık verirse en az 1 sene buradayım. Sonrası ne olur bilmiyorum, tez dönemi Bayındır’a döner miyim, Erasmus’a gider miyim, bakacağız. Şimdi okulun açılmasını bekliyorum. Tabii arada bir de İngilizce muafiyet sınavım var, çünkü YDS’den 66 aldım ve sınır 70 idi. Bir yandan ona çalışırken bir yandan pek tabii bildiğiniz yazılım / dijital pazarlama işlerime devam ediyorum.
Bakıp göreceğiz. Şimdilik, mutlu ve huzurluyum. Çok şükür.
Ek: Bu satırları yazmadan önce, İstanbul Kanyon AVM’den aradılar. Doğum günümü erken kutlamak istediklerini ve bir kafeden şahsıma özel bir tatlı ayırdıklarını söylediler. Duygulandım. Hayattaki en büyük yatırımın insan yatırımı olduğunun bir kez daha farkına vardım.
