Böyle kült bir filmi yıllar sonra izlediğim için kendimden utanıyorum. Gerçi film çıktığında benim tek bir atomum bile dünyada yoktu ama yine de aklım başıma geldiğinde izlemeliymişim. En azından GTA Vice City oynarken izlemeliymişim. Ama belki de, şimdiki 24 buçuk yaşımda izlememenin sebebi vardır. Öyle ki, filmi klasik bir aksiyon filminden ziyade psikolojik bir film olarak yorumladım. Gerçekten, Al Pacino’nun o harika oyunculuğu da bana geçti. Tony Montana karakterinin filmin başından sonuna kadar parasının artıp karakterinin ve duygularının çökmesine şahit oldum. Gerçekten de paranın mutsuzluğu satın alabildiği, ama mutluluğu satın alamadığını gördüm. Bunu gerçek hayatta da birçok örnekte farkediyordum ama Scarface filmi bunu çok güzel yansıtmış. Yani bu film öyle sıradan bir mafya filmi değil. Psikolojik derinlikleri olan bir film. İnsan hırsına yenilmemeli, dengeli, sevgi dolu bir hayat sürmeli. Dengenin, ailenin, sevginin olmadığı bir hayat milyar dolarlık olsa bile mutlu ve huzurlu bir hayat olmuyor. Bu örneğimi ispatlayacak 20 kişi sayarım çevremden. Scarface’de bunu ispatlar cinsten. Neyse efenim, izleyin, izlettirin.
